Info

Bij Christine Marchand is dit een ander verhaal. Zij vertelt hoe ze oorspronkelijk abstract begon. Maar hoe ze op een bepaald moment besefte dat tekens op zich iets te vertellen hadden. Hoe ze dan daarop naar vormen zocht. Bomen en takken vertolken in haar voorstelling van zaken een beeldtaal die op zich zou moeten kunnen spreken. Ze wil betrokken geraken, haar onderwerpen leren kennen, iets meer kunnen doen met wat ze heeft meegemaakt. Een wit tafellaken, een servies, dit alleen al straalt eenvoud, rust, soberheid, helderheid uit. Zo werd ze ooit in Rome getroffen door een boom in het Forum Romanum. Het gaat haar niet eens over de gedachte aan een getuigenis. Het gaat er om hoe dit op het eerste gezicht naïef, natuurlijk gegeven daar gewoon is. Hoe dit binnen de context van een archeologische architectuur, binnen die overbelaste historisch-culturele wereld, nog altijd gewoon kan overleven als vormschoonheid. Deze rest, die veel meer is dan een rest, dit willen vatten, dit kunnen herscheppen. Daar gaat het om. Eerder maakte ze werk met olieverf op waterbasis. Ze exploreert momenteel – onder invloed van een vriend – met grafisch werk met droge naald. Schetsen van landschappen, landwegen onderweg naar de Kwaremont. Maar evengoed kan een schilderwerk van Munch haar tot een schets verleiden. Of de ruwheid van keien in Spaanse bossen. Het gaat erom wat lijnen haar te vertellen hebben. Een lijn op zich kan soms benadrukking nodig hebben, maar moet niet noodzakelijk benadrukt worden. Dit is wat een beeld kan doen. Dit zou evengoed ooit kunnen eindigen in een nulpunt. Want, anders dan bij Christina Mignolet: de psychologie van figuratie was nooit haar ding. Geen figuraties of portretten. Wat hebben beiden gemeen? Kort en goed gezegd: de kunst van het weglaten. Joannes Késenne