Info

IN PERMANENTIE:

Frans Labath
°1949, Bernem
Woont en werkt in Hansbeke

Solo Exhibitions
1984 Lineart, Gent
1985 Museum Leon De Smet , Deurle
1986 Lineart, Gent
1988 Lineart , Gent
1994 Museum van Deinze en de Leiestreek, Deinze
2000 Galerie S & H De Buck, Gent
2002 Close(d) Galerie S & H De Buck, Gent
2005 Galerie S & H De Buck, Gent
2005 De Velinx, Tongeren

Group exhibitions
2000 Provinciale Prijs Oost-Vlaanderen Caemersklooster, Gent
2000 Melancholia, Galerie S & H De Buck, Gent
2001 ‘10 Paar’, Kunst uit Estland en Vlaanderen, Hoeve Vandewalle, Kuurne
Art from Estonia and Flanders, Castle of Kuressaare (EE)
2001 Painting Show, M&M Gallery, Bornem
2001 De Spiegel van het verlangen , Hedendaagse kunst uit Zuid-West-Vlaams privé-bezit Broelmuseum, Kortrijk
2003 Voorbij de grens, De Brakke Grond, Amsterdam
2004 Voorbij de grens, Museum van Deinze en de Leiestreek
2005 Voorbij de grens, De Doos, CC Hasselt
2005 Voorbij de grens, De Markten, Brussel
2006 Superdogs- Inderdog, Munte (curator Stef Van Bellingen)
2006 Sense and the City, Gent
2007 Deelname “Miniaturen “ tentoonstelling Boekentoren Gent
         Met publicatie “Gras dat verder groeit-Miniaturen  teksten
         Jozef Deleu Uitgave  Mercatorfonds
         (Curator Hermine De Groeve)
         Aankoop Belgische Ambassade Peking.
2008 Deelname  “Miniaturen” De Doos Hasselt  (curator
         Hermine De Groeve )
         Deelname tentoonstelling “Merci Marie Pétronelle”
         The Modern Art Foundation -Beijing China met publicatie.
         Tentoonstelling oktober-nov Galerie S&H De Buck Gent.

Frans Labath schildert de dingen om hem heen, de dingen waarmee hij leeft of die vanuit zijn herinnering opduiken: een teddybeer, een kip, vrouwenhaar, een sanseveria, een uil, een hond, Sneeuwwitje. Het zijn eenvoudige beelden, gerealiseerd in een klare en levendige taal. De kleuren en de manier van schilderen die hij hanteert (vlak, wazig of juist welomlijnd), zijn die welke hem het best helpen bij het realiseren van een beeld. In die zin zijn de schilderijen zeer bedacht en aan de realisatie gaan momenten van uiterste concentratie vooraf. Tijdens het schilderen wordt er niet gecorrigeerd of afgewogen. Eens hij begint te schilderen, weet Labath precies wat hij wil bereiken. “Soms merk ik dat door de act van het schilderen het werk me meer teruggeeft dan ik erin heb willen leggen. Dan weet ik dat ik goed zit.” Ondanks die bedachtzaamheid bezitten de werken van Labath een grote emotionaliteit, zonder echter ooit sentimenteel te worden.
De kunstenaar streeft ernaar de naakte essentie van de dingen te tonen, op die manier krijgen banale zaken opnieuw een eigen waarde. De juiste dosering van herkenbaarheid van het getoonde beeld verleent de toeschouwer de nodige vrijheid en ruimte om op een dynamische manier met het werk om te gaan.

Veerle Van Durme, 2008

Zijn schilderijen finaliseren in een vluchtig ogenblik, met een rijke voorgeschiedenis. Zijn visueel jachtgebied stopt bij de grens waar de banaliteit of het dagdagelijkse enige status begint te verwerven. Daarin ligt precies de uitdaging die Frans Labath in zijn schilderijen zoekt: hoe spanning en betekenis oproepen in zaken die opgeslorpt dreigen te worden in het cliché. Kan de kopie meerzeggend worden dan het origineel? Zelf omschrijft hij zijn werkproces als een ‘onthechting’. Dit houdt een handeling in van selecteren, wegschrapen en het injecteren van verstoringen. Op die manier aliëneert het gekozen object uit de herkenbare omgeving en verwerft het picturale autonomie. Toch blijft er een vluchtige mimetische band met de zichtbare realiteit. In de schilderijen schuilt een gevoelen van verlies zowel wat visuele tastbaarheid betreft als in de merkwaardige notie van tijd die wordt opgeroepen. In essentie handelt zijn werk over het ‘zijn’ en in de ijle vormen die resten wordt de raaklijn met niet-zijn des te frappanter. Beelden lijken in hun monochrome sfeer tot stilstand gebracht, ze lijken vervat in een stolp van stilte. Wanneer men de grens van het nietige aftast, weet men dat er niet te concurreren valt met het epos van de held, het koningsverhaal of de titanenstrijd. Eerder komt men terecht bij dichters als Joseph Brodsky die in zijn gedicht ‘Nature Morte’ beweert dat “stof het vlees van de tijd is”. De ontroering in zijn werk komt eveneens overeen met wat dichteres Wislawa Symborska schreef: “Wanneer ik zoiets zie, verlaat me altijd de zekerheid dat wat belangrijk is, belangrijker is dan wat onbelangrijk is”.

Stef Van Bellingen, 2008