Info

SVEN VERHAEGHE

 

Tentoonstelling "Dirty Black Summer"  schilderijen 12 september tot 2 oktober 2021

samen met foto's van Hanne Lamon

Tentoonstelling 12.09 - 2.10.2021
 
DIRTY BLACK SUMMER
SVEN VERHAEGHE & HANNE LAMON

Onder de titel ‘Dirty Black Summer’ presenteren Sven Verhaeghe en Hanne Lamon beeldend werk dat sterke verwantschap toont met elkaar, ontstaan in een persoonlijke woelige periode waarin trauma, verdriet, angst en loslaten van zekerheden naar transformatie leidt. Die zoektocht bracht beide kunstenaars uiteindelijk naar het bos, daar waar het magische terug verschijnt en niet zomaar een illusie, maar een nieuwe helende werkelijkheid blijkt.

 


“DIRTY BLACK SUMMER”        SVEN VERHAEGHE


 
“ Je besliste die dag om weg te gaan.
Als een schaduw gleed je het bed uit. Maar ik kon je volgen, in de lakens, over de parketvloer, op de grote tegels in de keuken, merkte ik de kleinste kleurnuances op die verrieden waar je heen wou gaan. Ik kon nog net het schuifraam openen, hoe had je dat zonder mij gered?

Ik kon je gemakkelijk bijhouden tot aan het bos, daar werd het moeilijk om je nog te herkennen tussen de vele schakeringen die het hete licht over de grond, takken en bladeren strooide. Maar ik veranderde mezelf in een reusachtig oog dat enkel nog die kleine subtiele bewegende kruimels wist op te sporen.

Het bos werd donkerder, je schaduw ook. Je besliste die dag om weg te gaan en liet je verslinden door het donkerste van het bos. Het bos hapte je op.
Je zag het niet meer toen ik naar je zwaaide in je slaap. Je bleef gewoon slapen.

Ik ging ook slapen.

Ik ontwaakte en het bos had zich op de bodem van de zee verscholen. Mijn voeten zakten in de grond terwijl ik tastend houvast probeerde te krijgen aan de vloeibare vormen om me heen. Met mijn ogen dicht kon ik beter kijken. Ik volgde het gesuis dat aanvankelijk in de diepte lag, maar steeds nadrukkelijker ging klateren. Ik naderde. Toen ik het geruis als een tong aan mijn enkels voelde likken, stopte ik. De stroperige druppels op mijn polsen verkwikten mij enigszins en ik durfde terug  mijn ogen te openen. Als een waterval boog je over mij heen. De bomen begonnen zich te ontwortelen en dreven langzaam de hoogte in. Ik greep je stromend water vast alsof het lange golvende haarlokken waren en klom zo mee met de bomen naar boven. Daar hapte ik terug voor het eerst naar lucht.

Another night goes endlessly, like always.”

Sven Verhaeghe, augustus 2021.                          Tentoonstelling 12.09 - 2.10.2021

Under the title 'Dirty Black Summer', Sven Verhaeghe and Hanne Lamon present visual work that shows strong kinship with each other, arising in a personal turbulent period in which trauma, sadness, fear and letting go of certainties leads to transformation. That quest eventually brought both artists to the forest, where the magic reappears and turns out not just an illusion, but a new healing reality.

"You decided to leave that day.
Like a shadow, you slipped out of bed. But I could follow you, in the sheets, across the parquet floor, on the big tiles in the kitchen, I noticed the smallest shades of color that made you want to go. I could've just opened the sliding window, how would you have made it without me?
I could easily keep up with you up to the forest, where it became difficult to recognize yourself among the many shades that the hot light sprinkled over the ground, branches and leaves. But I turned myself into a giant eye that only managed to detect those little subtile moving crumbs.
The forest got darker, so did your shadow. You decided to leave that day and let yourself be devoured by the darkest of the forest. The woods took you.
You didn't see it anymore when I waved at you in your sleep. You just stayed over.
I went to sleep, too.
I awoke and the forest had been hiding at the bottom of the sea. My feet collapsed into the ground as I tried to get a grip on the liquid shapes around me. With my eyes closed, I could see better. I followed the noise that was initially in the depths, but started to clamber more and more emphatically. I was approaching. When I felt the murmur licking my ankles like a tongue, I stopped. The viscous drops on my wrists slightly refreshed me and I dared to open my eyes again. Like a waterfall, you bent over me. The trees began to uproot and slowly drifted up. I grabbed your running water like they were long wavy locks of hair and climbed right up with the trees. That's where I gasped for the first time.
Another night goes endlessly, like always.”      Sven Verhaeghe, August 2021

                              
 

GALERIE S & H DE BUCK GENT / 12.09 TOT 12.10.2021
 
DIRTY BLACK SUMMER

SVEN VERHAEGHE & HANNE LAMON


 
Onder de titel ‘Dirty Black Summer’ presenteren Sven Verhaeghe en Hanne Lamon beeldend werk dat sterke verwantschap toont met elkaar, ontstaan in een persoonlijke woelige periode waarin trauma, verdriet, angst en loslaten van zekerheden naar transformatie leidt. Die zoektocht bracht beide kunstenaars uiteindelijk naar het bos, daar waar het magische terug verschijnt en niet zomaar een illusie, maar een nieuwe helende werkelijkheid blijkt.

DE TENTOONSTELLING WORDT OP ZONDAG 12/09 OM 15U GEOPEND.
ARTGALERIE S&H DE BUCK.
Zuidstationstraat 25 9000 Gent (B).
https://www.galeriedebuck.be             

 

“Je besliste die dag om weg te gaan.
Als een schaduw gleed je het bed uit. Maar ik kon je volgen, in de lakens, over de parketvloer, op de grote tegels in de keuken, merkte ik de kleinste kleurnuances op die verrieden waar je heen wou gaan. Ik kon nog net het schuifraam openen, hoe had je dat zonder mij gered?

Ik kon je gemakkelijk bijhouden tot aan het bos, daar werd het moeilijk om je nog te herkennen tussen de vele schakeringen die het hete licht over de grond, takken en bladeren strooide. Maar ik veranderde mezelf in een reusachtig oog dat enkel nog die kleine subtiele bewegende kruimels wist op te sporen.

Het bos werd donkerder, je schaduw ook. Je besliste die dag om weg te gaan en liet je verslinden door het donkerste van het bos. Het bos hapte je op.
Je zag het niet meer toen ik naar je zwaaide in je slaap. Je bleef gewoon slapen.

Ik ging ook slapen.
Ik ontwaakte en het bos had zich op de bodem van de zee verscholen. Mijn voeten zakten in de grond terwijl ik tastend houvast probeerde te krijgen aan de vloeibare vormen om me heen. Met mijn ogen dicht kon ik beter kijken. Ik volgde het gesuis dat aanvankelijk in de diepte lag, maar steeds nadrukkelijker ging klateren. Ik naderde. Toen ik het geruis als een tong aan mijn enkels voelde likken, stopte ik. De stroperige druppels op mijn polsen verkwikten mij enigszins en ik durfde terug  mijn ogen te openen. Als een waterval boog je over mij heen. De bomen begonnen zich te ontwortelen en dreven langzaam de hoogte in. Ik greep je stromend water vast alsof het lange golvende haarlokken waren en klom zo mee met de bomen naar boven. Daar hapte ik terug voor het eerst naar lucht.

Another night goes endlessly, like always.”              Sven Verhaeghe, augustus 2021.

 

Under the title 'Dirty Black Summer', Sven Verhaeghe and Hanne Lamon present visual work that shows strong kinship with each other, arising in a personal turbulent period in which trauma, sadness, fear and letting go of certainties leads to transformation. That quest eventually brought both artists to the forest, where the magic reappears and turns out not just an illusion, but a new healing reality.

"You decided to leave that day.
Like a shadow, you slipped out of bed. But I could follow you, in the sheets, across the parquet floor, on the big tiles in the kitchen, I noticed the smallest shades of color that made you want to go. I could've just opened the sliding window, how would you have made it without me?
I could easily keep up with you up to the forest, where it became difficult to recognize yourself among the many shades that the hot light sprinkled over the ground, branches and leaves. But I turned myself into a giant eye that only managed to detect those little subtile moving crumbs.
The forest got darker, so did your shadow. You decided to leave that day and let yourself be devoured by the darkest of the forest. The woods took you.
You didn't see it anymore when I waved at you in your sleep. You just stayed over.
I went to sleep, too.
I awoke and the forest had been hiding at the bottom of the sea. My feet collapsed into the ground as I tried to get a grip on the liquid shapes around me. With my eyes closed, I could see better. I followed the noise that was initially in the depths, but started to clamber more and more emphatically. I was approaching. When I felt the murmur licking my ankles like a tongue, I stopped. The viscous drops on my wrists slightly refreshed me and I dared to open my eyes again. Like a waterfall, you bent over me. The trees began to uproot and slowly drifted up. I grabbed your running water like they were long wavy locks of hair and climbed right up with the trees. That's where I gasped for the first time.
Another night goes endlessly, like always.”      Sven Verhaeghe, August 2021
 

 

 

HANNE LAMON     WILD AT HEART
“In de schaduw van de bomen en in het licht van de beperkingen van een strenge lockdown speelt er zich iets magisch af. In de ongerepte natuur, weg van alles, buiten de grenzen van de stad komen 7 vrouwen samen. Ze zwemmen in een afgelegen vijver en genieten van elkaar in een bijna utopische setting. We krijgen een intiem moment te zien, waarin een onbevreesd en vrij gevoel schuilt, teder en fel zijn deze vrouwen wie ze zijn, ‘venussen’. Wild, puur en zonder façade. Hier kunnen ze zichzelf zijn. Hun wereld is (even) zowel wetteloos als imaginair, net buiten de infrastructuur en ideeën van deze tijd. Alsof ze in hun eigen tuin van eden vertoeven. We aanschouwen een fragiele maar zo krachtige verbondenheid. Het samenkomen van vrouwen lijkt terug te gaan naar een essentieel verlangen. Een verlangen om elkaar te dragen en gedragen te worden. Gedragen worden door elkaar, gedragen worden door het water. Het water als symbool voor de bron, de reiniging, het leven, ...  Het seriële karakter zorgt ervoor dat we dit moment bijna ritueel kunnen volgen. Van het zich ontkleden, samen het water in gaan tot het samen zijn, zonder meer.

Het opzoeken van een intiem plekje, het zich terugtrekken in de natuur speelt voor de fotografe in dit verhaal een persoonlijke rol in haar zoektocht naar rust en het luisteren naar haar innerlijke stem. In een donkere beeldtaal lichten deze 7 vrouwen op als vuur, even rebellerend als romantisch.”


Hanne Lamon, augustus 2021
In the shade of the trees and in the light of the restrictions of a strict lockdown something magical takes place. In the unspoilt nature, away from everything, outside the borders of the city, 7 women come together. They swim in a secluded pond and enjoy each other in an almost utopian setting
We get to see an intimate moment, in which there is a fearless and free feeling, tender and fierce these women are who they are, 'venuses'. Wild, pure and without a facade. Here they can be themselves. Their world is (for a moment) both lawless and imaginary, just outside the infrastructure and ideas of our time. As if they are in their own garden of eden. We behold a fragile yet so powerful connection. The gathering of women seems to go back to an essential

desire. A desire to carry each  other and to be carried. Being carried by each other, carried by the water. The water as a symbol for the source, purification, life, ...  The serial character  ensures that we can follow this moment almost ritually. From undressing, going into the water together, no more. Looking for an intimate place, retreating into nature plays a personal role for the photographer in this story in her search for peace and listening to her inner voice. In a dark visual language, these 7 women light up like fire, as rebellious as they are romantic."
Hanne Lamon  August 2021   Photography 


 


 


 

Open: d.v.z.15 t/m 18 u. tijdens de tentoonstellingen
en op afspraak  0032/09/225.10.81  Gesloten: op zon- en feestdagen,
januari - februari - juli - aug.- paas- en Krokusvakantie: Installaties enkel op afspraak. https://www.galeriedebuck.be    sdebuck@skynet.be

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Deelname tentoonstelling INTIMACY 7 tot 30 december met 22 kunstenaars Galerie S&H DE BUCK

 

 

Expo Lettre à Courbet / Artist residence SVEN VERHAEGHE LA FERME COURBET FLAGEY 23 juni tot 28 oktober 2018 Tentoonstelling van de Belgische kunstenaar Sven Verhaeghe, naast de zomertentoonstelling gewijd aan de schilder Léon Frederic in het Courbet Museum. Op de tentoonstelling zullen enkele nieuwe landschappen gepresenteerd worden. De kunstenaar zal tevens voorafgaand aan zijn tentoonstelling in situ werken tijdens zijn residentie in ‘La Ferme Courbet’, de hoeve waar Gustave Courbet opgroeide. Sven Verhaeghe: “Net als Courbet word ik geïnspireerd door de natuur en het landschap, in het bijzonder van mijn geboortegrond. Tijdens mijn residentie wil ik de verwantschap tussen Courbet en mezelf onderzoeken door zijn sporen in het landschap gegidst door lokale mensen te volgen. Deze wandelingen wordt audiovisueel vastgelegd en zullen in combinatie met een virtuele correspondentie met Courbet resulteren in een poëtisch filmessay met als titel: Lettre à Courbet. Als hoogtepunt van deze wandeling zal ik nabij ‘La ferme Courbet’ een week voor de opening op een wit gelakt houten frame, dat doet denken aan een reclamebord, een tekening maken geïnspireerd door deze wandelingen.” Deze tekening krijgt nadien zijn plaats in de tuin van het Courbet museum in Ornans. Courtesy galerie S&H De Buck, Gent. https://musee-courbet.doubs.fr
 
L'exposition "Le ventre des arbres" avec des peintures de Sven Verhaeghe est une suite de la récente exposition qui s'est tenue à la Ferme Flagey, la maison parentale de Gustave Courbet à Ornans (FR) du 23 juin au 28 octobre 2018, conjointement avec l'exposition organisée par Isolde De Buck "Le nouveau réalisme" de " Le Musée Courbet "avec l'oeuvre de Léon Fréderick (peintre belge des 19ème et 20ème siècles) Le travail de Sven Verhaeghe (né à Poperinge en 1974) est riche en peintures, dessins, mais aussi en vidéos et installations artistiques. Ses sujets les plus importants sont le paysage et la nature, avec une attention particulière pour la relation parfois troublée entre l'homme et son environnement. Sven Verhaeghe sait comment intégrer cette relation dans son travail en créant un équilibre entre explicite et anecdotique. "J'ai remarqué que beaucoup de gens ont une impression erronée et ne sont pas tentés à une forme de spiritualité, nous devons installer une boussole interne pour apprendre à nager contre les méthodes et les préjugés actuels, et c'est avec cette préoccupation que je m'occupe de l'expression plastique dans mon travail. " Dixit Sven Verhaeghe L'intention artistique de l'artiste est en partie basée sur la vision et l'influence des peintures de Gustave Courbets sur son propre travail. L'exposition Letter to Courbet est basée sur une lettre manuscrite de l'artiste, adressée virtuellement à Gustave Courbet. Son travail oscille entre abstraction et réalisme. Il semble intemporel car il ne peut pas être entièrement catalogué dans son actualité, mais son travail est également imprégné d'une étrangeté très traditionnelle. "Cher Gustave, rien n'est aussi définitif que sa propre mort, malgré toute hypothèse ou prédiction, tout est toujours différent de ce qui était prévu." Permettez-moi, cher Gustave, de vous envoyer cette lettre du futur, afin que vous puissiez le voir. Gardez dans votre pièce sombre comme s'il s'agissait d'une teigne qui se heurte à la fenêtre et lit avec attention et ponctualité. "Des arbres poussent dans ma maison, l'eau coule du sol en béton et un peu plus haut, contre le grenier, se trouve une forêt. Il y a Gustave, je suis tous les matins à la lisière de cette forêt et je vous attends." Extraits de la lettre manuscrite de Sven Verhaeghe à Gustave Courbet. “The The Belly of Trees" with paintings by SvenVerhaeghe is a follow-up to the recent exhibition that "La Ferme Flagey" the parental home of Gustave Courbet in Ornans (FR) ran from 23 June to 28 october 2018 in confluence with the exhibition curated by Isolde De Buck "Le nouveau réalisme" in "Le Musée Courbet "with works by Léon Maricha (Belgian painter 19th-20th century) The work of Sven Verhaeghe (born 1974 in Poperinge) is rich in paintings, drawings but also videos and artistic installations. His main topics are the landscape and nature, paying attention to the sometimes troubled relationship between man and his environment. Sven Verhaeghe know this relationship in its work to integrate to creêren by a balance between the explicit and the anecdotal. "I noticed that many people have a misguided impression and not allow themselves to be lured into a form of spirituality, we need to install an internal compass to learn swimming against the current methods and prejudices. It is with these concerns that I care for the plastic expression in my work. " Dixit Sven Verhaeghe The artistic intention of the artist is based in part on the vision and the influence of Gustave Courbet's paintings on his own work. The exhibition Letter to Courbet is based on a handwritten letter by the artist, virtual addressed to Gustave Courbet. His work oscillates between abstraction and realism. It seems timeless because it is not fully cataloged can be in his hedendaagsheid, but his work is also steeped in a very traditional strangeness. "Best Gustave, nothing is as final as his own death. Despite any assumption or prediction is everything always something other than expected. "Allow me, dear Gustave, to send to you this letter from the future, so you can keep in your dark room against the light as if it were a ringworm is that against the window clashes and that will read with attention and punctuality." Trees grow in my house, the water flows from the concrete floor and a bit higher against the attic is a forest. And there is Gustave, I am every morning on the edge of this forest and I'm waiting for you. " Extracts from the handwritten letter by Mary Verhaeghe to Gustave Courbet.

"The Belly of Trees" november Galerie S&H DE BUCK

 

Lettre à Verhaeghe Cher Maître, beste Sven Verhaeghe, Mooi is dat: hoe de ene brief uit de andere voortkomt. Jij schreef in april een Lettre à Courbet waarin je het woord richtte tot ons aller Gustave, en vandaag neem ik het even van hem over. Je kunt toch niet eeuwig op een antwoord blijven wachten? Iemand moet het doen, en ik doe het graag. Dat komt zo. De eindeloze zomer liep op zijn einde, en in Ornans telden we de dagen af naar de herfst. Die namiddag hadden we een wandeling gemaakt naar de grot waar de Lison ontspringt. Het water klatert er in aquamarijn, smaragd en Veronesegroen onder een vervaarlijk overhangende rotswand naar zijn bedding. Zo heeft ook Gustave Courbet de Lison gezien en geschilderd – hij neemt het mij niet kwalijk dat ik het riviertje tegen beter weten in la en niet le Lison blijf noemen: een rivier hoort toch een vrouw te zijn ? Het was een heerlijk moment. Daar op de oever, niet ver van waar Gustave ooit zijn kleine schildersezel heeft neergepoot, begrepen wij iets van het grassige groen en van de tijd die – zo leek het wel – even zijn adem inhield. Zo zou het hier nu altijd zijn. Een uur later stonden we sprakeloos naar jouw schilderijen te kijken in de ruime tentoonstellingszaal van de Ferme Courbet, de boerderij die lang geleden door Gustaves vader werd beheerd – twee uur gaans van Ornans wordt ze ook vandaag nog omgeven door velden en stallen. Een evidente plek om kunst te tonen is dat gebouw niet: de lichtinval en de indeling van de ruimte zijn er ver van ideaal. Maar je schilderijen deden wat goede kunst altijd doet: zij speelden de omgeving weg. Voor ons waren er alleen nog grote en kleine rechthoeken (en een enkel ovaal) van canvas en verf. Diepe en hoge landschappen in de kleuren van daarnet, op de oever van de Lison. Landschappen die tegelijk zoveel meer zijn dan afbeeldingen van een plek in de echte wereld of in onze verbeelding. Portretten zijn het, en onrustige stillevens. In hun verflagen is een hele wereld opgeslagen: trage tijd, herinnering, angst en opluchting, pijn en genot maar evengoed toevallige insecten, voorbijdrijvende wolken en lenige waterplanten die onder het oppervlak van de rivier wassen. Dreigend of opgelucht kijken ze ons aan, monkelend zelfs, loodzwaar en vederlicht tegelijk want licht kan ook zwaar en donker zijn, en omgekeerd. En het lijkt wel alsof Courbet zélf ons, toeschouwers, bespiedt vanuit zijn schuilhut van takken en gebladerte in het bos van Ornans. Voor jou, Sven, is schilderen ook overschilderen, verbergen, in raadsels spreken, de tijd zijn werk laten doen, nadenken en afwachten en dan ingrijpen. Zoals je camera geduldig kijkt naar een kudde koeien die bedachtzaam hun wei verlaten, de landweg oplopen, in een elegante bocht naar links sjokken en hun stal opzoeken, zo laat jij de tijd toe in je werk. In deze landschappen zonder horizon, waar de rand van het schilderij slechts een voorlopige grens is waarachter het leven gewoon doorloopt, is het ‘tussen’ heel belangrijk. Het ‘tussen’ van de tijd en van de verflagen die geduldig drogen en hun plaats zoeken, het ‘tussen’ van de wandelaar die op het onweer wacht en niet meteen weet of hij huilen moet, of lachen om de tragische situatie waarin hij zich nu bevindt. Dat had hij niet voorzien. Zo kom ik aan het einde van mijn brief, Sven. O ja, Gustave laat je groeten. Bij deze. Het ga je goed, cher Maître. Que de beaux jours!!
 
Eric Min Leuven, 12 oktober 2018 Eric Min (1959) studeerde letteren en wijsbegeerte (V.U.B.). Als biograaf, essayist en criticus bericht hij vooral over schilderkunst, fotografie en literatuur. Hij werkte voor De Morgen, Staalkaart en rekto:verso. Als curator verzorgde hij een tentoonstelling over Paul Nougé en het Belgische surrealisme. Hij publiceerde biografieën van James Ensor, Rik Wouters en Henri Evenepoel. De eeuw van Brussel. Biografie van een wereldstad (1850-1914) werd in 2014 genomineerd voor de AKO-literatuurprijs. Voorjaar 2019 verschijnt De klank van de stad, een cultuurgeschiedenis van Venetië die hij samen met Gerrit Valckenaers schreef.

 

 

SVEN VERHAEGHE

image

Contact:

Artgalerie S&H De Buck
Hermine De Groeve
Zuidstationstraat 25 | 9000 Gent | Belgium
+32 (0)9 225 10 81 | sdebuck@skynet.be

Opening hours:

from 15h - 18h.
and on appointment
closed:
sundays, mondays & tuesdays

Permanent :

Hedendaagse juwelen en zilveren ontwerpen
van de hand van Siegfried De Buck

» www.siegfrieddebuck.be