Info

8 tot 10 november Deelname Fotofever Paris 2019 Carrousel du Louvre met foto’s van W.Vynck en Peter Bracke

De foto’s van Willy Vynck gaan over intimiteit, niet alleen tussen mensen maar ook met dingen. Nooit heb ik me dichter gevoeld bij een eierdoosje, een urinoir, een overvolle vuilnisbak, een verweerde deurdorpel, bij fauteuils en kussens die nog iets verraden over de man of vrouw die erin zat, bij een vrouw die hoewel onbekend toch vertrouwd is, die hoewel veraf toch tastbaar is. De beelden komen van buitenuit, de gedachten van binnenuit. Willy Vynck biedt ons nuchtere observaties vol suggestie. Planten even sensueel als lichamen. Portretten net zo ambigu en ondoorgrondelijk als zelfportretten. Spiegeling even onvermijdelijk als schaduw. Zijn details en uitsneden zijn dubbelzinniger dan de context waaruit ze geknipt werden. Zijn anekdotiek is tegelijkertijd een prachtige abstractie. Met alle schakeringen tussen wit en zwart weet Willy Vynck, een sluitertijd lang, de eenzaamheid van dingen en mensen op te heffen. Zijn foto’s wekken in mij het verlangen om hetzelfde te doen.

Herman Leenders

Welkom op de opening die wordt ingeleid door Hans Theys vrijdag 26 mei 20 u

 

 

Enkele teksten van W.Vynck worden op de opening uitgedeeld uitgegeven door Os Bovis.

Er is een kostbare uitgave"Sollicitatie" op tien genummerde exemplaren, handgemaakt met één illustratie uitgave Os Bovis te koop.

Pakkende publicatie van W. Vynck Onlangs publiceerde schrijver en fotograaf W. Vynck (1944) een prachtige, tweedelige bundeling van teksten en foto’s. Ik ontmoette Vynck voor het eerst in 2007, toen ik hem uitnodigde deel te nemen aan de elf maanden durende, groeiende tentoonstelling ‘The Moss Gathering Tumbleweed Experience’. Meteen raadde ik hem aan een boek uit te geven met zijn prachtige teksten, gesteld in de spitse, uitgebeende taal van Nescio, en zijn toen vaak opzettelijk grof gemaakte zwart-witte registraties van het oude ballet van de eenzaamheid en de troost die voor sommige mensen uitgaat van in het licht oplossende alledaagse voorwerpen. Toen ik zestien was en op school ‘L’étranger’ las, waarin de held de indruk heeft van de wereld gescheiden te zijn door een dikke laag glas, kon ik niet vermoeden twee jaar later voor altijd te willen versmelten met de lerares Frans die mij zo vroeg had laten kennismaken met dit ongenadige relaas over de soms verstikkende onbereikbaarheid van de meest gewone dingen. Beide ervarigen vind ik terug in de foto’s van Vynck: het gevoel voor altijd afgesloten te zijn van de wereld én het vermoedelijk daaruit gegroeide verlangen voor altijd met haar samen te vallen. De publicatie heeft een wonderlijke vorm. Als eeuwige dwarsligger heeft Vynck er nooit mee ingestemd zijn werk samen te brengen in een boek. Uiteindelijk vond hij de merkwaardige, onverwachte vorm van het ‘magazine’: geen clichématig vormgegeven populaire publicatie, maar een soepele bundeling van glad papier, als een leeggelopen tijdschrift, waarbij op elke pagina een naakte foto is afgebeeld, zonder bijschriften of paginanummering. Het resultaat is verbijsterend fris, pretentieloos, en vol van aangename zwaarte. Een lichtvoetige zwaarte dus, genereus en kwetsbaar. Een geschenk. Hans Theys 2017